Gjenerali i ushtrisë jo politike

Shkruan: Afrim Kasolli

Zgjedhjet e fundit nacionale të mbajtura me 9 shkurt, por edhe zhvillimet që pasuan pas tyre treguan edhe një herë fuqinë e brendshme partiake të atij që quhet si klani “Bon Vivant” apo “grupi i gjimnazistëve” në hierarkinë e Partisë Demokratike. Të njëjtit fillimisht e pozicionuan vetën në 10-të e parë të listës për deputetë dhe me përjashtim të një vartësi të tyre thuajse pa përjashtim i fituan ulëset në Kuvendin e Kosovës. Kurse për zgjedhjet lokale të 12 tetorit e imponuan atë zëvendësim që mund të jetë dukur i paimagjinueshëm, ku në vend të Ramiz Lladrovcit e nominuan shokun e “studimeve” të Abelard Tahirit për pozitën e kandidatit për kryetar të Komunës së Drenasit edhe pse kandidati i kësaj partie për kryeministër, Bedri Hamza, ishte kundër kësaj lëvizje.

Prandaj, me të drejtë është shtruar shpeshherë pyetja se nga buron kjo fuqi e errët politike e këtij grupi të mbyllur financiar brenda PDK-së? Sepse bie fjala, dihet nga buron legjitimiteti i brendshëm i atyre që dolën nga lufta e të cilët u reshtuan në kuadër të PDK-së.

Të njëjtit sot vazhdojnë t’i gëzojnë pozitat më larta në kundërshtim kushtetutën e brendshme partiake, statutin e saj. Vullneti i bazës partiake vazhdon të jetë peng i kësaj kaste, sepse zgjedhjet në këtë parti ka kohë që i takojnë historisë.

Sipas shumë spekulimeve të brendshme nga ky subjekt politik, potenca e këtij grupi në masë të madhe ka bazë nga mbështetja që e gëzon prej njërës prej figurave ikonike të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, gjeneralit të njohur, kryetarit aktual të degës së PDK-së në Skenderaj, Sami Lushtaku. Madje kanë qarkulluar “legjenda ndër urbane” se nëse kandidati aktual i kësaj partie për kryetar të Komunës së Skenderajt do ta tërheq investimin politik në ta të njëjtit shemben si kullë prej rërë brenda natës

Personalisht, nuk mund ta mohoj e as ta pohoj një pretendim të tillë. Ndonëse më duket e pabesueshme që një emër me një të kaluar të tillë heroike që kishte qenë në gjendje ta sfidonte edhe vdekjen për hir të lirisë, e cila është vlera më sublime e politikës ta lidh vetveten me kastën më të mundshme apolitike. Sepse të njëjtit deri më sot nuk janë dalluar për asnjë betejë politike. Mbijetesën, e tyre e ka karakterizuar kalkulimi për përfitime personale nën ombrellën politike të tjerëve. Edhe lëvizja e fundit për ta nominuar Bedri Hamzën si kandidat për kryeministër nuk ishte asgjë tjetër, vetëm një strukje tinëzare për të mos marr përgjegjësi për t’u ballafaquar në teatrin e politikës me Albin Kurtin. Sikur të njëjtit të ishin të sigurt se do të kishin sukses në këtë betejë kurrë nuk do tregonin këtë shpirt “gjeneroz”.

Gjithçka është e mundur. Që edhe Sami Lushtaku të jetë tunduar nga një aleancë e tillë e brendshme. Ai edhe ka mundur ta bind vetën se këta “ushtarë” i nevojiten në betejat e tij. Por siç e dëshmuan edhe sulmet e fundit ndaj tij nga lideri i Lëvizjes Vetëvendosje, asnjëri nuk mori mundin t’i dal në përkrahje. Përkundrazi, secili prej tyre shpreson se sa më pak konfrontime që të kenë me Albin Kurtin aq më të mëdha i kanë shanset për sukses individual nga miratimi publik. Derisa në fund të krijohet përshtypja publike se Sami Lushtaku, pas Hashim Thacit dhe Kadri Veselit ka mbetur pengesa e vetme e reformave në këtë parti edhe shtrimit të shtratit për bashkëpunim ndërmjet Partisë Demokratike të Kosovës dhe Lëvizjes Vetëvendosje. Ngase, Albin Kurti asnjëherë nuk e ka mohuar këtë skenar, por e ka vendosur si parakusht reformimin e saj sipas shijeve politike të tij. Që ajo në fund të mos përfaqësojë asgjë nga trashëgimia e UCK-së. Por që të jetë një amallgamë “post-politike dhe pseudo-urbane”

Sami Lushtaku ka edhe të drejtë ta shndërrojë vetën në “mastermind politik” të këtij klani. Askush nuk mund ta determinojë vullnetin e tij autonom. Por nëse ky spekulim është i vërtetë, mjerisht me këtë me këtë investim ai vetëm mund ta shndërrohet në trampolinë të mirëmbajtjes së interesave të tyre financiare si dhe të tjetërsojë aktivitetin dhe misionin e tij nga çdo kauzë politike dhe partiake. Fund ky, që do t’i shkonte më së paku për shtati atij.